Jongeren Coaching
Voor jongeren vanaf 16 jaar bied ik een kortdurend coachingtraject aan om te onderzoeken wat je echt belangrijk vindt in het leven, los van wat je opgedrongen wordt door je omgeving. Jongeren zijn nog zeer flexibel, dus met een paar sessies kan je je nu al wapenen tegen het maatschappelijke probleem van stress en burn-out. Wat zijn je sterktes en wat zijn je valkuilen? Wat vind je 'zelf' echt belangrijk om je energie in te steken, en wat eigenlijk niet? Dit kan je nu al uitklaren, in plaats van later als dat veel moeilijker gaat of als je misschien al lang vastlopen bent in allerhande vastgeroeste overtuigingen en emoties.
Elke dag zie ik mensen die worstelen met een vraag die je niet op school of elders leert te beantwoorden: "Hoe moet je juist leven in deze veeleisende wereld?" Mensen met een permanent gebroken hart omdat ze niet genoeg aanwezig kunnen zijn in het leven van hun kinderen. Partners die geen tijd vinden voor elkaar en elkaar meer en meer gaan verwijten. Mensen die kapot gaan aan de continue stroom van goede nieuws shows van anderen én doemscenario's op sociale media. Mensen die er niet meer in slagen om echt connectie te maken met anderen. Doe daar dan nog een collega bij die je elke dag de grond in boort. En de rush van continu achter de tijd te moeten aanhollen. Of de baas die verwacht dat je 's avonds je mails beantwoorden, belangrijker vindt dan genieten van een moment waarop je een verhaaltje voorleest voor je kind.
Stel je eens de vraag welk beeld het eerst op je netvlies geprojecteerd werd toen je geboren werd. Waarschijnlijk ben je dit vergeten. Maar ongetwijfeld liet de meetlat en de weegschaal niet lang op zich wachten: "Bevinden alle parameters zich in de normale marge?" De eerste stap naar de diepgewortelde twijfel "Ben ik wel goed genoeg?" was al gezet.
In de lagere school werd je dan nauwgezet onder de loop genomen met de vraag of je niet afwijkt van 'de norm': "Daar zie ik toch een autistisch trekje!" of "Dat kind kan niet stilzitten en wil heel de tijd spelen; die moeten we eens testen op ADHD!". In het middelbaar en het hoger onderwijs gaat die evalutie-obsessie gretig verder. In je job zijn het dan weer de evaluatieformulieren en functioneringsgesprekken, die je dwingen om jezelf continu te schikken naar de rol van 'flexibele pion van de arbeidsmarkt'. In een wereld gedreven door concurrentie in plaats van samenwerking is stress en burn-out dan ook geen louter individueel maar ook een collectief probleem.
In mijn gesprekken merk ik dat dit toekomstige leven voor veel jongeren erg intimiderend is. Onze samenleving maakt ons in onze meest kneedbare kinderjaren tot wezens die het gevoel hebben 'nooit goed genoeg te zijn'. Als kind moet je dan strategieën bedenken om veiligheid en geborgenheid te vinden in die enorm veeleisende wereld. In de puberteit ontstaat er in onze westerse samenleving dan vaak een loodzwaar perfectionisme om krampachtig tegemoet te komen aan de eisen van de buitenwereld: "Je ben niet ok en er is nog werk aan de winkel vooraleer je je plaatsje in de wereld verdient!". Terwijl iedere mens per definitie vanuit zijn of haar unieke bijdrage sowieso al van onschatbare waarde is.
De jeugd zal een grote verantwoordelijkheid moeten dragen om de zaken in de toekomst anders te gaan aanpakken. Want onze huidige samenleving is goed bezig met onze hersenen te bedraden om af te stevenen op een collectieve burn-out. Welk verschil kan jij daarin maken?
